Ο Αραβίδης, ο Περέιρα  και ο... Μουρίνιο!

Αυτό που έμαθα εγώ ως ποδόσφαιρο μεγαλώνοντας στη δεκαετία του '70 ως παιδί, ήταν σεβασμός στον αντίπαλο. Και πως αυτός που παίζει απέναντί μας είναι μόνο αντίπαλος σε ένα παιχνίδι. Ούτε πριν από την έναρξη, ούτε μετά τη λήξη. Για εμένα λοιπόν η εικόνα του Αραβίδη να πηγαίνει πάνω από τον τραυματία Μανιάτη (όπως και ο Λαμπρόπουλος) και να του κρατά το κεφάλι, σφίγγοντας του το χέρι, ήταν αυτό που θα μου μείνει απ' ό,τι είδα μέσα στο γήπεδο. Αυτό και οι 65.000 άνθρωποι στην εξέδρα. Ενα πάρτι πριν η ηλιθιότητα εκατό ατόμων το χαλάσει.

Ο Αραβίδης όμως είναι ένας που βγαίνει αλώβητος απ' αυτά που έγιναν. Πήγε πάνω από ένα παιδί που ήταν μαζί του και στον Πανιώνιο (και που υποθέτω τους συνδέει μία φιλία) και τον ρωτούσε πώς είναι, μιλώντας του όση ώρα σφάδαζε από τον πόνο! Εκείνη τη στιγμή, στα μάτια του ήταν ο Γιάννης Μανιάτης που είχε χτυπήσει και πονούσε, όχι ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Δεν ξέρω πόσοι αντιλαμβάνεστε τη διαφορά, γιατί σε αυτόν τον βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου κινδυνεύουμε όταν βλέπουμε κάποια διαμάντια μέσα του, να μην τα εκτιμούμε!

Αυτή η εικόνα που είδαμε όλοι και που έφτασε μέσω της τηλεόρασης παντού, είναι και μία ελπίδα για την επόμενη μέρα. Για μία Ελλάδα που κάποια στιγμή θα ξαναβρεί τη χαμένη ανθρωπιά της. Μία Ελλάδα που όλα αυτά που έχουν συμβεί εδώ και δύο δεκαετίες την έκαναν να χάσει τα αντανακλαστικά της και να πάψει να αντιλαμβάνεται τι είναι σημαντικό και τι όχι. Μια κοινωνία ποτισμένη στον θυμό και εθισμένη στην οργή που αντιλαμβάνεται τον νόμο ως ενόχληση και την παραβατικότητα ως τρόπο ζωής, δεν ξέρω πόσο μέλλον έχει!

Έτσι αυτή η κίνηση του Αραβίδη τον έκανε να φαίνεται γίγαντας στα μάτια μου. Ενα παιδί που διαρκώς μαθαίνει από τα λάθη του (θυμάστε μήπως πόσο άσχημα είχε αντιδράσει στην αποβολή του στο Αίγιο;) και που ωριμάζει μέσα στη σεζόν εξελισσόμενος και ποδοσφαιρικά και κυρίως ως άτομο. Η συμπεριφορά του, για ένα παιχνίδι που τα νεύρα είναι τεντωμένα, ήταν πραγματικά επιπέδου αντάξιου της φανέλας που φορά και της κληρονομιάς που κουβαλά! Εμαθα πως έχει πρόβλημα στο χέρι και εύχομαι ολόψυχα να το ξεπεράσει σύντομα γιατί αγωνιστικά είναι κάθε ματς και καλύτερος. Η πορεία του είναι τέτοια που θα κληθεί και στην Εθνική ομάδα, αν συνεχίσει να λειτουργεί τόσο σωστά και να θυσιάζεται για την ομάδα. Αυτό είναι και το μεγάλο ατού του, εκτός φυσικά από το σκοράρισμα, και τη νοοτροπία του αυτή την πιστώνεται και ο προπονητής του.

Ο Τραϊανός Δέλλας απέδειξε πόσο σταθερή αξία είναι με τις δηλώσεις του στο τέλος, στηλιτεύοντας τους κάφρους και αποδίδοντας στους παίκτες του τα εύσημα για την προσπάθεια. Ενα κοντράστ απέναντι στη θλιβερή καρικατούρα που λέγεται Περέιρα από την άλλη πλευρά. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς πως ο Βαλβέρδε και ο Μίτσελ θα πανηγύριζαν ποτέ όπως ο Περέιρα; Θα έκαναν ποτέ ως κακέκτυπα του Μουρίνιο, τον οποίο φανερά θέλει να μιμηθεί ο Πορτογάλος τεχνικός, όμως άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας; Κάποιος στον Ολυμπιακό ας του τραβήξει σύντομα το αυτί!